Κωστὴς Παλαμᾶς (Ὀρφικὸς Ὕμνος)...

Κωστὴς Παλαμᾶς (Πάτρα, 13 Ἰανουαρίου 1859 - Ἀθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943).

...Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα.

Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα...

Ἡ ποίηση τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἕνας ὠκεανός, ὅπου συναντιοῦνται τὸ ἐπικὸ καὶ τὸ λυρικό, τὸ δραματικὸ καὶ τὸ φιλοσοφικό. Δοκίμασε ὅλους τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ μέτρα, ὅλες τὶς ἐμπνεύσεις καὶ τραγούδησε τὸ αἰώνιο καὶ τὸ πρόσκαιρο, τὸ μεγάλο καὶ τὸ μικρό, τὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἀντικειμενικό. Τρυφερὸς καὶ λεπτός, ζωγραφικὸς καὶ αἰσθηματικὸς στὰ λυρικά του ποιήματα, ξέρει, ὅμως, κυρίως νὰ γίνεται μεγαλόπνευστος καὶ προφητικὸς μὲ τὰ μεγάλα ποιητικά του συνθέματα. Μέσα σ᾿ αὐτὰ περνάει ἡ δόξα καὶ ἡ τέφρα, ἡ αἴγλη καὶ τὰ ἐρείπια, ἡ μοίρα καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας, τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας ἀρχαίας - βυζαντινῆς - τουρκοκρατούμενης - ἐπαναστατημένης, ἐλευθερωμένης...

Ὀρφικὸς Ὕμνος. Κωστῆ Παλαμᾶ

Ἔξω ἀπὸ τοὺς δρόμους τῶν ἀστόχαστων,

λειτουργὸς καὶ ψάλτης ὀρφικός,

ἕναν ὕμνο ξαναφέρνω

μιᾶς λατρείας πανάρχαιας πρὸς τὸ φῶς.

Ἔτρεξε ὡς τὰ τώρα ὁ λογισμός μου,

καταχωνιασμένος ποταμὸς

ξάφνισμα στὸ βούισμα τῶν ἀνθρώπων

τῆς κιθάρας μου ὁ ρυθμός.

Νύχτα ξεκινῶ, νύχτ᾿ ἀνεβαίνω

τὴ δυσκολανέβατη κορφὴ

θέλω μόνος, θέλω πρῶτος

τ᾿ ἀπολλώνιο φῶς νὰ χαιρετίσω,

ἐνῶ κάτου στοὺς ἀνθρώπους

θὰ εἶν᾿ ἀκόμα ὁ ὕπνος καὶ τὸ σκότος...

πηγές
http://users.uoa.gr/1
http://users.uoa.gr/2
φωτογραφία ἀπὸ   http://www.musicheaven.gr/