Τὸ Θέατρο τοῦ Διονύσου Ἐλευθερέως...

A Reconstructed Theatre Of Dionysus, Athens Greece, Ken Welsh, 1880. © Wal-Mart Stores, Inc.

Φανταστική αναπαράσταση του Θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα.

   Τὰ κατάλοιπα τοῦ θεάτρου τοῦ Διονύσου Ἐλευθερέως, σὲ ἄμεση χωρικὴ καὶ συμβολικὴ σχέση μὲ τὸ ὁμώνυμο ἱερό, δεσπόζουν στὸ ἀνατολικό τμῆμα τῆς νότιας πλαγιᾶς τῆς Ἀκροπόλεως.

Ὁ χῶρος αὐτὸς ἔχει συνδεθεῖ μὲ τὴ γένεση καὶ ἐξέλιξη ἑνὸς ἀπὸ τὰ κορυφαῖα ἐπιτεύγματα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, δῆλα δὴ τοῦ δράματος καὶ τῆς συλλήψεως τοῦ θεάτρου ὡς καλλιτεχνικῆς καὶ ἀρχιτεκτονικῆς δημιουργίας. Ἐδῶ πρωτοδιδάχτηκαν τὰ κορυφαῖα ἔργα τῶν μεγάλων κλασικῶν δραματικῶν ποιητῶν, Αἰσχύλου, Σοφοκλέους, Εὐριπίδου, Ἀριστοφάνους καὶ Μενάνδρου, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο παίδευσαν πολύπλευρα τὸ ἀθηναϊκὸ κοινὸ καὶ συνέβαλαν καθοριστικὰ στὸν συνεχῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς ταυτότητας τοῦ ἀθηναίου πολίτου ὡς μέλους τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ἀλλὰ ἔως σήμερα συνιστοῦν πνευματικὴ παρακαταθήκη γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. 

Ὁ Ναὸς τῆς Ὁμονοίας...

   Ὁ Ἀκράγας εἶναι πόλη στὴ νότια ἀκτὴ τῆς Σικελίας καὶ ἰδρύθηκε γύρω στὸ 582-580 π.Χ. ἀπὸ ἀρχαίους Ἕλληνες ἀποίκους τῆς Γέλας (κατὰ τὸν Θουκυδίδη) ἢ Ροδίους (κατὰ τὸν Πολύβιο)

   Στὸν Ἀκράγαντα (Ἀγκριτζέντο), κτίστηκε τὸν 5ο αἰ. π.Χ. ὁ τεραστίων διαστάσεων δωρικὸς ναὸς τῆς Ὁμονοίας (39x17μ.). Στὰ νεότερα χρόνια μετατράπηκε σὲ καθολικὴ ἐκκλησία καὶ διατήρησε αὐτὸν τὸν χαρακτῆρα ἔως τὸ τέλος τοῦ 18ου αἰ.. 

   Ὁ σοφὸς Ἐμπεδοκλῆς, γέννημα θρέμμα τῆς πόλεως, συνήθιζε νὰ λέῃ γιὰ τοὺς συμπολίτες του ὅτι ζοῦσαν σὰν νὰ ἦταν νὰ πεθάνουν τὴν ἄλλη μέρα καὶ ἔχτιζαν σὰν νὰ ἦταν νὰ ζήσουν γιὰ πάντα. Τὰ ἐξαίσια δείγματα τῆς ἑλληνικῆς ἀρχιτεκτονικῆς εἶναι τόσο πολλά, ὥστε δικαίως ἀποκαλεῖται ἡ περιοχὴ τοῦ Ἀκράγαντα «Κοιλάδα τῶν Ἑλληνικῶν Ναῶν».

   Στὸν προαύλιο χῶρο τοῦ Ναοῦ τῆς Ὁμονοίας ἕνας Πολωνὸς γλύπτης ἔκανε παλαιότερα μία μεγάλη ἔκθεση καὶ ἔχει ἀφήσει ὡς δῶρο ἕνα τεράστιο ἄγαλμα ἀπὸ ὀρείχαλκο, ποὺ παριστάνει τὴν πτώση τοῦ Ικάρου…

Χλόη

«Μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός»

«Μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός»

«Kυνέγειρος ὁ Εὐφορίωνος ἐνθαῦτα ἐπιλαμβανόμενος τῶν ἀφλάστων νεός, τὴν χεῖρα ἀποκοπεὶς πελέκεϊ πίπτει»

Χαρισιάδης: Ναὸς Ἐπικουρίου Ἀπόλλωνος

Δημήτρης Χαρισιάδης (Καβάλα, 15 Αὐγούστου 1911 - Ἀθήνα, 2 Ἀπριλίου 1993)

Μία ὁλόκληρη Ἑλλάδα μέσα στὶς φωτογραφίες του…

   Ἀφετηρία τῆς φωτογραφικῆς του πορεῖας ἀποτέλεσε τὸ ἀλβανικὸ μέτωπο (1940), ὅταν ὁ Χαρισιάδης ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικὸς καὶ ἐπίσημος φωτογράφος τοῦ στρατοῦ, ἀπαθανάτισε τὴ ζωὴ τῶν στρατιωτῶν καὶ τὴν ἐπέλαση τῆς ἑλληνικῆς στρατιᾶς στὴ Βόρεια Ἤπειρο. Μετακληθεῖς λόγῳ τῆς γλωσσομάθειάς του, στὴν Ἀθήνα, κατέγραψε τὶς δύσκολες συνθῆκες διαβίωσης κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Κατοχῆς. Ὡς ἀνταποκριτὴς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ τύπου, φωτογράφησε τὰ «Δεκεμβριανὰ» καὶ τὸν Ἐμφύλιο. Μετὰ τὴν Ἀπελευθέρωση, τεκμηρίωσε φωτογραφικὰ τὴν ἄφιξη καὶ τὴ διανομὴ τῆς ἀμερικανικῆς βοήθειας πρὸς τὴ χώρα. Ἀργότερα, μὲ ἐντολὴ τοῦ Ὑπουργείου Ἀνασυγκρότησης κατέγραψε τὴν οἰκονομικὴ ἀνάκαμψη τῆς χώρας καὶ τὰ μεγάλα ἔργα.

Ἀρχαῖο θέατρο Ἐπιδαύρου...

Ἀρχαῖο θέατρο Ἐπιδαύρου: τὸ τελειότερο ἀρχαῖο ἑλληνικὸ θέατρο, ἀπὸ ἄποψη ἀκουστικῆς καὶ αἰσθητικῆς!

     «Ἐπιδαυρίοις δέ ἐστι θέατρον έν τῷ ἱερῶ μάλιστα ἐμοί δοκεῖ θέα ἄξιον. Τό μέν γάρ Ρωμαίων πολύ δή τι ὑπερῆρχεν τῶν πανταχοῦ τῷ κόσμῳ μεγέθει δέ Ἀρκάδων τό ἐν τῇ μεγάλη πόλει ἀρμονίας δέ ἢ κάλλους ἓνεκα ἀρχιτέκτων ποῖος ἐς ἅμιλλαν Πολυκλείτω γένοιτ᾽ ἂν ἀξιόχρεως. Πολύκλειτος γάρ καί θέατρον τοῦτο καίοἴκημα τό περιφερές ὁ ποιήσας ἦν» (Παυσανίας, Ἑλλάδος Περιήγησις, Κορινθιακά - II.27.5)

Σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι ὁ θάνατος...

Ἐρχόμαστε ἀπὸ μία σκοτεινὴ ἂβυσσο·

καταλήγουμε σὲ μία σκοτεινὴ ἂβυσσο· 

τὸ μεταξὺ φωτεινὸ διάστημα τὸ λέμε Ζωή.

Εὐτὺς ὡς γεννηθοῦμε, ἀρχίζει κι ἡ ἐπιστροφή· 

Οἱ πρῶτες φωτογραφίες τῆς Ἀκροπόλεως, τὸ 1839

   Στὶς 19 Αὐγούστου τοῦ 1839 ἡ γαλλικὴ κυβέρνηση ἀναγνώρισε ἐπίσημα καὶ «πρόσφερε ἐλεύθερα στὸν κόσμο», τὴ φωτογραφικὴ μέθοδο ποὺ εἶχε ἐφεύρει ὁ ζωγράφος Louis Daguerre. Ἦταν τὸ τέλος μιᾶς μακρότατης διαδρομῆς πολλαπλῶν ἐφευρέσεων, ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἀνακάλυψη τοῦ συναρπαστικοῦ συστήματος φωτο-γραφῆς. Ἡ ἀναγνώριση τῆς μεθόδου τοῦ Daguerre -ἡ δαγγεροτυπία- ἦταν ἡ λιγότερο εὔχρηστη ἀπὸ ἀνάλογες μεθόδους ποὺ εἶχαν ἐφεύρει, τὴν ἴδια ἐκείνη χρονιά, ὁ Γάλλος Hypolite Bayard καὶ ὁ Ἄγγλος William Fox Talbot.