Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1903, φτάνουν στὴν Μακεδονία οἱ Εὐθύμιος Καούδης, Γεώργιος Δικώνυμος Μακρῆς, Λαμπρινὸς, Σκουντρῆς, Βρανᾶς, Περάκης, Μπονάτος, Ζουρίδης, Σεϊμένης, ὅλοι Κρητικοί καὶ μάλιστα Σφακιανοί. Τοὺς ἔστελνε ὁ Παῦλος Μελᾶς. Ἦταν οἱ πρῶτοι Κρητικοὶ ποὺ ἄνοιξαν τὸ δρόμο πρὸς τὴ Μακεδονία, ἕνα δρόμο ποτισμένο μὲ τόσο κρητικὸ αἷμα. Ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι τοῦ βουνοῦ, ποὺ θὰ εἶχαν θολὴ καὶ ἀόριστη ἰδέα γιὰ τὴ Μακεδονία καὶ τὰ ζητήματά της. Ἴσως μερικοὶ δὲν ἤξεραν κὰν ποῦ βρισκόταν. Τοὺς εἶπαν ὅτι κάπου μακριὰ στὴ Μακεδονία γινόταν ἕνας παράξενος καὶ ἰδιότυπος πατριωτικὸς πόλεμος, ποὺ χρειαζόταν ἄνδρες γενναίους καὶ ἀποφασιστικούς. Καὶ ἔτρεξαν. Τοὺς ἔσπρωξε ἡ ὁρμὴ μιᾶς πολεμικῆς ράτσας καὶ ἡ παράδοση ἀτέλειωτων ἐπαναστάσεων καὶ πατριωτικῶν ἀγώνων.
