Ἄγρια Χρόνια…

Εἶχε αὐτὸ τὸ ἀνήμερο στὰ μάτια
 

Καὶ τὸ σμιλεμένο
 

τυραγνισμένο πρόσωπο

δήλωνε τὰ βάσανα

 
ποὺ ἡ ζωὴ τοῦ εἶχε ἀντιτάξει,

βάζοντας κατὰ μέρους

τὴν κοινωνική της μάσκα

Τὰ χρόνια 

λογίζονταν αἰῶνες πάνω του 

τραχειὰ χαράζοντας

καὶ σέρνοντας ξοπίσω τους

δύο μεγάλους πολέμους.

Ξηλαφητὰ

προχώρησε τὴ ζωὴ

ἀνοίγοντας δρόμο στὴ φωτιὰ

καὶ στὰ συντρίμια

Ἀναμετρήθηκε

ὁλομόναχος, ὀρθός,

μὲ τὸ θάνατο

Κλονίστηκε συθέμελα ἀπὸ τὴν μοίρα

καὶ ἄντεξε εἰκόνες

ποὺ ἡ λογικὴ δὲν μπορεῖ

νὰ πειθαρχήσῃ

Αὐτὰ τὰ κρίσιμα τὰ χρόνια

τ` ἀνεπανόρθωτα

Αὐτά τὰ χρόνια

ποὺ οἱ ἀρχέγονες δυνάμεις

διεκδίκησαν

τὰ δικαιώματά τους

Ἔμαθε, νὰ ὑπακούῃ 

στὰ προστάγματα τῆς ζωῆς

ὁδηγημένος 

ἀπὸ ἄσφαλτο ἔνστικτο 

ἐπιβίωσης

Χαρακωμένη μορφὴ

μὲ χέρια σφιγμένα στὸ μπαστούνι

Κυρτός, 

τὸ πρόσωπο λοξὰ στὸν ἥλιο

Νὰ μοῦ ψιθυρίζῃ...

''Χλόη... ἀγαλλίαση εἶναι

ν`ἀνασαίνῃς

μὲ τὰ μάτια σφαλιστὰ

τὴν εὐωδιὰ τοῦ ἀέρα...''    Χλόη