Μὴν Ἀργεῖς...

Μὴν ἀργεῖς. Τοῦτο μόνο σοῦ λέω. Μὴν ἀργεῖς

Γιατί, σὲ λίγο, σὰν θὰ χτυπᾷς τὴν πόρτα μου,

θὰ νομίζῳ πὼς εἶναι τὰ γηρατειά,

πὼς εἶν' ὁ χειμῶνας, πὼς εἶν' ὁ θάνατος.

Μὴν ἀργεῖς.

Στάσου κι ἀφουγκράσου κάτω ἀπ' τὰ σπίτια,

κι ἀπ' τοὺς δρόμους ποὺ περνᾶς.

Ἀπ' τὰ παράθυρα κρέμουνται τὰ χέρια μου

καὶ σὲ καλοῦν.

Στάσου κι ἀφουγκράσου κάτω ἀπ' τὰ σπίτια.

Σ' ὅλα κυλάει ὁ ἀέρας σου.

Ὅλα ξέρουν τ' ὄνομά σου.

Μὴν ἀργεῖς.

Νὰ σὲ περιμένῳ εἶναι πιὸ γλυκό κι ἀπ' τὸ νά 'ρχεσαι.

Εἶναι σὰν τὸ σκάσιμο τῆς μυγδαλιᾶς.

Σὰν τὸ πανὶ ποὺ πλέει στὸ λιμάνι.

Σὰν κελάιδισμα, σὰν γέλιο πρωινό.

Νὰ σὲ εἶναι σὰ νὰ ξανάρχομαι στὴ γῆ.

Στὸ δρόμο μὴν ἀργεῖς. Εἶναι γιομάτοι φαίακες.

εἶναι γιομάτοι πλάνεμα, οἱ δρόμοι.

Οἱ δρόμοι γλιστροῦν,χυμοῦν ἀρπαχτικοί

καὶ κλέβουν.

Μὴν ἀργεῖς.

Μὴν ἀργεῖς. Γιατὶ ὥσπου νὰ' ρθῃς,

θὰ περπατήσῳ ὅλη τὴν Ὑδρόγειο τοῦ πόνου μου.

θὰ περπατήσῳ ὅλα τ' ἀγκάθια, κι ὅλους τοὺς γκρεμούς.

Γιατί νὰ περιμένῳ, εἶναι σὰ νὰ πεθαίνῳ.

Γι' αὐτό. Μὴν ἀργεῖς.

Μενέλαος Λουντέμης

 ἀπὸ τὴ συλλογὴ "Κραυγὴ στὰ πέρατα".