Γιαννούλης Χαλεπᾶς...

Κοιμωμένη (1877)

Γιαννούλης Χαλεπᾶς (14 Αὐγούστου 1851, Πάνορμος Τήνου - 15 Σεπτεμβρίου 1938, Ἀθήνα)

   Καταγόμενος ἀπό τὴν Τῆνο, νησὶ μὲ μεγάλη παράδοσι στὴν τέχνη τοῦ μαρμάρου καὶ μὲ τὴν φήμη τῶν μαρμαρογλυπτῶν του ἀπλωμένη σὲ ἰδιαίτερα ἐκτεταμένη γεωγραφικὴ περιοχὴ, ὁ Γιαννούλης μεγάλωσε σὲ μία οἰκογένεια μὲ ἐπίσης μακρᾶ παράδοση στὴν ἐπεξεργασία καὶ τέχνη τοῦ μαρμάρου. Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ πατέρα του, Ἰωάννη Χαλεπᾶ, ἦταν μία ἀπό τὶς σημαντικότερες ἐπιχειρήσεις μαρμαρογλυπτικῆς κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 19ου αἰῶνα. Ἐπρόκειτο γιὰ οἰκογενειακή ἐπιχείρηση στὴν ὁποῖα συμμετεῖχαν ὡς συνεργάτες καὶ συνεταῖροι οἱ ἀδελφοί του Ζαφείριος καὶ Νικόλαος, οἱ κουνιάδοι του, Μάρκος καὶ Δημήτριος Λαμπαδίτης, ἀλλά καὶ οἱ ἕξι γιοὶ του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ πρωτογιὸς, Γιαννούλης. Μὲ ἀφετηρία καὶ κέντρο τῶν ἐργασιῶν του τὸν Πύργο τῆς Τήνου, τὸ ἐργαστήριο ἐπέκτεινε τὴν δραστηριότητά του ἰδρύοντας ὑποκαταστήματα στὴν Ἀθήνα, τὸν Πειραιᾶ, τὴν Σύρο, τὸ Βουκουρέστι καὶ τὴν Σμύρνη.

   Τὸ 1877 φαίνεται ὄτι ἦταν μία δύσκολη χρονιὰ γιὰ τὴν οἰκογένεια, καθὼς ὁ γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπᾶς, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχή ἔφτιαχνε στὴν Ἀθήνα τὴν περίφημη «Κοιμωμένη» του, γλυπτὸ ἐξαιρετικῆς εὐαισθησίας, παρουσίασε τὰ πρῶτα συμπτώματα τῆς ἀσθένειας ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νὰ τὸν ταλαιπωρήσῃ σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωὴ του. 

[Πληροφορίες: Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο - http://ellinoistorin.gr/]

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι:

- Ἡ μακρᾶ παράδοση τῆς Τήνου στὴν τέχνη τοῦ μαρμάρου καὶ ἡ οἰκογένεια Χαλεπά http://ellinoistorin.gr/?p=21482 ]
- Γιαννούλης Χαλεπᾶς (1851-1938) http://www.istorikathemata.com/2011/02/1851-1938.html ]

   Στὴ φωτογραφία βλέπουμε τὸ ἀριστούργημα τοῦ Χαλεπᾶ ἀπὸ τὴν πρώιμη περίοδο τῆς δημιουργίας του, τὴ θρυλικὴ καὶ πολυφίλητη Κοιμωμένη (1877), ἕνα ἐπιτύμβιο ἄγαλμα ποὺ γαληνεύει ἀκόμη τὸν ὕπνο τῆς νεαρῆς Σοφίας Ἀφεντάκη στὸ Α' Νεκροταφεῖο Ἀθηνῶν. Μία νεαρὴ κόρη, μία παιδούλα, ξαπλωμένη πάνω σὲ ἀνάκλιντρο, ἔχει παραδοθεῖ σὲ ἕναν ὄλβιο ὕπνο. Ὅλο της τὸ σῶμα, ἀπὸ τὸ λυγισμένο γόνατο ὥς τὰ ἄκροδάχτυλα καὶ ὥς τὸ τρυφερὸ πρόσωπο μὲ τὸ μισάνοιχτο στόμα, μαρτυρεῖ τὴ θεία γαλήνη ποὺ τὴν ἔχει τυλίξει. Τὸ ἀλάνθαστο ἔνστικτο τοῦ λαοῦ τὸ λάτρεψε καὶ τὸ ἔκανε κτῆμα του, περιβάλλοντάς το μὲ τὴν ἀχλὺ τοῦ θρύλου...